Stralend sta ik op deze foto. Gemaakt door Marieke van Dulmen. De foto is afgelopen jaar geschoten in Deventer tijdens een photowalk. Deze photowalk was georganiseerd door Melanie Peters. Samen met collega acupuncturisten foto’s maken in een ongedwongen sfeer om deze te gebruiken voor je website of social media.
Ik had me aangemeld maar toch ook met een dubbel gevoel. Want: mezelf (letterlijk) in de picture moeten zetten. En dat vond ik best lastig. Verstop me vaak eerder dan dat ik mezelf op de voorgrond zet.
Maar er speelde ook wat anders mee. Mijn enorme onzekerheid ten opzichte van mijn collega’s. Ik vond altijd dat ze veel beter waren, meer bereikten, meer succes hadden dan ik.
Tijdens de reis naar Deventer voelde ik regelmatig de spanning in mijn lijf. Zal ik terug gaan? Natuurlijk deed ik dat niet.
Spannend vond ik het. Want wie zou ik ontmoeten? Zou ik iemand van de groep kennen?
Het was die dag stralend mooi weer. Volop zon. Mooier kon niet.
We startten dan ook bij een cafeetje aan de IJssel. Buiten op het terras.
Er waren al een aantal mensen en ik stelde me voor. Niemand die ik kende. De laatste mensen druppelen binnen. We zitten aan een picknicktafel. Drinken ons drankje. Ik zit in het midden en links en rechts ontstaan gesprekken. Ik luister.
En langzaam bekruipt me weer dat gevoel van niet goed genoeg zijn. Aan de gesprekken doe ik niet echt mee. En als ik wel iets zeg, heb ik het gevoel dat het niet echt wordt gehoord,
Dan gaan we op weg voor het maken van de foto’s. Op verschillende plekken worden foto’s gemaakt. Tussendoor wisselen we van kleding.
Na afloop drinken we nog met elkaar een drankje.
Dan weer op naar huis.
Onderweg voel ik de tranen opkomen. Tranen van onmacht, me niet kunnen ‘manifesteren’. Mezelf terug trekken, mezelf ‘onzichtbaar’ maken.
Later schrijf ik er het onderstaande stukje over. Ik wilde het toen als blog plaatsen. Maar durfde niet.
Nu wel. Er is inmiddels zoveel verandert
“Ze zit op het terras. De zon schijnt uitbundig. De eerste deelnemers van het kleine evenement zijn al binnen. Na haar druppelt de rest binnen. Ze zit min of meer in het midden van de lange tafel. Links van haar is een groepje in gesprek, rechts evenzo. Ze zegt niet veel, luistert. En voelt opnieuw de wanhoop weer opkomen. Het gevoel er niet echt bij te horen, geen contact te kunnen maken, niet zichtbaar zijn. Zich ook niet durven uiten, want wat weet ze nou. De anderen lijken het allemaal zoveel beter te weten dan zij. Verdriet komt naar boven druppelen om die onmacht. En als ze wel wat zegt, scant ze zichzelf: “zeg ik iets zinnigs, hoe kom ik over, mag ik er zijn”. Of zend ze misschien onbewust signalen uit, zodat de ander haar niet ‘ziet en hoort’. Na het evenement rijdt ze terug naar huis. De reis is lang genoeg om de tijd te nemen alles te overdenken. Later neemt ze het besluit dit anders te willen, dit aan te pakken. Hoe???….. dat weet ze nog niet.